De pilot Move it! van de gemeente Heerde brengt jongeren letterlijk in beweging. Een groep jongeren van 14-23 jaar test hier samen verschillende sporten uit. Het doel: een duurzame gedragsverandering. Gezinscoach Susan Krijnsen geeft een kijkje in de keuken.
Daar lig ik dan, te proberen of ik liggend op mijn rug mijn been nog in mijn nek kan leggen.
Als een soort omgevallen torretjes proberen de acht meiden en één jongen hetzelfde. De een giechelend, de ander bloedserieus. Vandaag hebben we yoga bij Move it!
In de afgelopen maanden hebben we al ervaren hoe het is om samen te tennissen, te voetballen en te fitnessen. En nu dus ook yoga: de krijger, de wiegende baby en de waaiende boom, alles komt voorbij. We lachen wat af, maar er is ook ruimte voor stilte en ontspanning. Dat roept de nodige emoties en reacties op bij de deelnemers, wat voor een mooie verdieping zorgt.
Elkaar helpen
Van tevoren hadden we nooit kunnen bedenken dat de opbrengst van dit project zo breed zou zijn. De fitness zorgde voor een kennismaking met onder andere spinning, bodypump en pilates. En heb je ooit een groepje jongeren nordic walking zien doen in het bos? Nou, ik wel!
Bij tennis was de grootste uitdaging misschien niet eens de sport zelf, maar de regels van het dubbelspel. Waar moet je staan, wanneer moet je opslaan, en dan ook nog de puntentelling. Het was mooi om te zien hoe we dit konden oefenen, in samenwerking met de trainer. Hierdoor gingen de jongeren elkaar helpen om te leren hoe het moest – en ze kwamen er samen uit.
Positieve energie
De hit tot nu toe is toch echt wel voetbal! Wow, wat is dit gaaf. Zeker ook omdat hier twee gedreven trainers aan verbonden zijn die voor het nodige cabaret zorgen. De laatste keer staan we met twaalf deelnemers op het veld, variërend in leeftijd van 13 tot 24 jaar. In twee groepen moeten ze het tegen elkaar opnemen: met de bal zo snel mogelijk een parcours afleggen. Het fanatisme, het aanmoedigen van elkaar en de positieve energie die dit teweegbrengt: het wordt absoluut door iedereen gevoeld. “Susan, ik wilde eigenlijk in bed blijven liggen vandaag, maar ik ben zo blij dat ik toch gekomen ben”, vertelt een 16-jarige deelneemster me achteraf – een meisje dat bekend is met het nodige schoolverzuim en met depressie. Ik schiet vol en mijn hart maakt een sprong. Het liefst zou ik even een arm om haar heen slaan, maar ik blijf keurig op anderhalve meter afstand …
